لطفا این اشتباهات را تکرار نکنید!

ورزش 11 - مطمئنا افرادی که شنبه عصر در استادیوم آزادی حاضر می شوند، سرشار از شور و هیجان و انرژی و احساسات و عواطف گوناگون خواهند بود، برخی با چشمانی بغض دار، برخی چهره ای خشمگین، برخی کاملا خنثی و برخی دیگر هم بسیار پرشور! باید پذیرفت که کنترل 100 هزار تماشاگر فشرده در کنار هم ایستاده کار بسیار سختی است، اما می توان از خودمان آغاز کنیم و اتفاقاتی زیبا را رقم بزنیم.

تماشاگر نباشیم!

نه تنها در استادیوم آزادی، بلکه در تمام استادیوم های ایران بخش اعظمی از هواداران حاضر شده در ورزشگاه ها آرام و بی صدا بر روی صندلی خود می نشینند و تا دقایق پایانی کار فقط چشمان خود را حرکت می دهند! برخلاف آن عده ای که دست برقضا آنان نیز راه اشتباه را می روند و تا پیش از آغاز نبرد هنجره خود را تا آستانه نابودی می کشانند و هیچ انرژی برای تشویق تیم در حین بازی برای خود باقی نمی گذارند!

اگر از تک بازیکنان باشگاه های ایرانی و حتی جهانی بپرسید، هیچکدام از اینکه شعاری بی ربط و بی مفهوم نسبت به نبردشان برابر رقیبی متفاوت داده شود لذت نمی برند و تمرکزشان را هم از دست می دهند! " ... سرور ... است" اصلا چگونه می تواند به بازیکن تیم خودی روحیه بدهد؟! اصلا بازیکن چگونه می تواند حس هوادار را لمس کند؟! او برابر کاشیما می جنگد نه حریفی که در هتل اقامتش مشغول استراحت است!

به تشویق های دیوانه کننده آنتلرزی ها در کاشیما ساکر دقت کردید؟! صدای طبل های کوبنده آنان دلتان را از پشت گیرنده ها لرزاند؟! آیا شعاری با زبان نامفهوم ژاپنی به گوش رسید؟! تمامی تشویق های هیجانی و کاملا در سطح بین المللی بود، همانند سوت کشیدن ها، صدای تشویق دست، فریاد های هیجانی و ...! کسی در آن بهبهه به دنبال نابودی اعتبار اف سی توکیو نبود تا برتری اش را ثابت کند!

فارغ از هر نتیجه ای تا لحظه آخر امیدوار بمانید!

در هفته جاری شاهد کامبک های بزرگی بوده ایم، از بازگشت خیره کننده منچستر یونایتد بیمار در برابر یوونتوس در عرض 4 دقیقه آن هم در یوونتوس آرنا تا بازگشت شکوهمندانه تراکتورسازی تبریز برابر ذوب آهن و ...؛ در تمامی کامبک ها فقط یک رمز موفقیت وجود دارد، ایمان به اتفاقی خوش و شیرین! تی تی ها در حالی که با نتیجه شکست 1_0 نیمه اول را به پایان رساندند، تا لحظه به ثمر رسیدن گل پیروزی بخش تا سر حد جنون به تشویق تیم خود پرداختند و نتیجه اش را هم به شکلی رویایی دریافت کردند! کامبک در 7 دقیقه!

می توان تا حدودی به مخاطبین و هواداران حق داد که جو حاکم بر فضای بازی آنها را میخکوب کند و با مستطیل سبز خلوت کنند، اما برگ برنده همیشه با کسانی است که در سخت ترین شرایط به دنبال امید می دوند و فسلفه زندگی را به جای می آورند! آنها خود خاطره ای بزرگ امید دارند! آیا کسی فکرش را می کرد قرار است بازیکنی گمنام چون ایمون زاید که تا قبل از آن دربی جنجالی کسی نمی شناختش، به یکباره پیروزی 2_0 استقلال را با پیروزی 3_2 پرسپولیس در 10 دقیقه طوفانی عوض کند؟!

منطقی باشید!

تا به همین جای کار پرسپولیس تهران کار بزرگی را با دستانی خالی صورت داده است، آنها شایسته بیشترین و بزرگ ترین تمجیدات هستند! بر فرض اینکه سرخ ها در آزادی متحمل شکست بشوند، نباید روی به واکنش های احساسی آورد! تیمی که محروم از هرگونه یاری در این روزهاست و تنها دلگرمی اش عاشقان خود است را محروم تر نکنید، آنها در در کوران تورنمنت هایی چون لیگ برتر، جام حذفی و در آینده ای نزدیک تر لیگ قهرمانان آسیا 2019 قرار خواهند گرفت! شوک منفی که از سوی هواداران به این تیم وارد شود، می تواند آینده باشگاه را هم تحت الشعاع خود قرار بدهد، فراموش نکنید که با شکست نیز فوتبال به راه خود ادامه می دهد و هرگز متوقف نخواهد شد.

کلام آخر، هیچ سرباز، هیچ پزشک، هیچ راننده اتوبوس، هیچ مرد نارنجی پوش نازنین، هیچ عابر پیاده، هیچ کودک، هیچ راننده اتوبوسرانی و هیچ خیابانی، مستحق آزاد شدن خشم ما نیست! اگر مدعی هستیم این یک نبرد ملی است، پس باید در کنار یکدیگر نشان دهیم که هیچکس بر دیگری آزاری وارد نمی کند! اگر روزی با رفتار خود وحشت به دل فردی خارج از حیطه فوتبال انداختیم و قامت مردی را برای پاکسازی خشم و ابراز احساسات منفی مان خم کردیم، بدانید ما در ناجوانمردانه ترین نبرد به خودی ها لطمه زده ایم! ژاپنی ها، الگوی فرهنگ و رقیب سرسخت امروز پرسپولیس از آسمان نازل نشده اند، آنها هم انسان هایی با فاکتور های ما هستند! لطفا این اشتباهات همیشگی را تکرار نکنیم!