آنالیز فنی پرسپولیس در برابر کاشیما آنتلرز

ورزش 11 - بی انصافی بزرگی خواهیم کرد اگر بازیکنان پرسپولیس را به کم فروشی در برابر کاشیما آنتلرز متهم کنیم، آنها در جوی بسیار بد و شرایطی بسیار سخت و به دور از باور تا لحظات پایانی در میدان نبرد تلاش خود را به کار گرفتند، اما واقعیت این بود که کاشیما بیش از حد تصورات و بیش از حد توان سرخ ها آماده و قدرتمند بود!

در دیدار پرسپولیس برابر نماینده ژاپن، برانکو شاید تاکتیک درست را اتخاذ کرده بود، اما هرچقدر که او درست پیش می رفت، ژاپنی ها با هیولای های ماشینی شان یک قدم جلوتر از برانکو و مردانش قرار داشتند و این ماجرا باعث می شد تا آنها هر لحظه کلافه تر به نظر بیایند.

خط دفاع

شاید موفق ترین بخش ترکیب پرسپولیس را باید خط دفاعش نامید، جایی که شجاع خلیل زاده و شایان مصلح با نمایش خیره کننده شان بار ها و بارها و حملات حریف را خنثی کردند و به خط حمله پرسپولیس توپ های حیاتی را رساندند، به نسبت شناختی که از سرخ های تهران داریم، سید جلال حسینی آن کاپیتان و رهبر همیشگی نبود و تمرکز کافی در او دیده نمی شد و محمد انصاری نیز تا پیش از مصدومیت دلخراشش نمایشی قابل قبول را از خود برجای گذاشت؛ باید باهوش ترین خط ترکیب سرخ ها را خط دفاع بنامیم، چرا که آنها با رعایت فاصله درست با خط هافبک می توانستند بارها و بارها توپ را رد و بدل کنند، مشکلی که در میان خط هافبک و خط حمله آنها بسیار در ذوق می خورد و آزار دهنده بود!

خط هافبک

شاید تنها مهره موفق خط هافبک پرسپولیس را بتوان بشار رسن معرفی کرد، ستاره ای که به واسطه دوندگی های بی امان و انجام وظایف سنگینی چون: حمل توپ، بازیسازی حضور در خط حمله و حرکات مورب و فانتزی، در دقیقه 70 رسما خستگی امانش را برید و اندک سرعت طراحی حملات پرسپولیس نیز به طور کامل نابود شد؛ مطمئنا برانکو نیز در این شب بزرگ تمام امیدش را به ساق های این ستاره عراقی بسته بود! چرا که همه چیز به هوش او تلاشش ختم می شد؛ شب بسیار بد کمال کامیابی نیا و آدام همتی باعث شده بود تا احمد نوراللهی نیز روی به مسیری دیگری بیاورد و عملا در نقش یک تخریب گر ظاهر شود و رسن را در فاز هجومی تنها بگذارد و جای خالی کامیابی نیا و همتی را دائما پر کند و او نیز نمایشش چندان چنگی به دل نزند.

خط حمله

بی شک یکی از درخشات ترین نمایش های گادوین منشا را در دیدار برابر کاشیما آنتلرز تماشا کردیم، اما بسیار حیف که در تمام موقعیت ها یکه و تنها بود! دوندگی ها و تلاش های دیوانه وار این الماس سیاه بوجود آورنده محدود موقعیت های پرسپولیس بود، هرچند که در برخی از دقایق کار علی علیپور روزهای خوشش را به یاد می آورد و می توانست مکملی موفق برای منشا باشد، اما این ماجرا نیز پر از نوسان های آزار دهنده بود، شاید اگر پرسپولیس مهاجمی دیگر را در اختیار داشت، منشا می توانست زهر خود را بر پیکر سامورایی ها وارد کند!

برداشت کلی

تقریبا می توان گفت علیرضا بیرانوند شبی کم کار را پشت سر گذاشت، او تنها بواسطه ارسال های از جناحین اذیت شد، اما در طول بازی چندان شوت درون چارچوبی را مشاهده نکرد و مجبور به ارائه واکنش نشد که این ماجرا بواسطه عملکرد موفق خط دفاع صورت گرفت.

برانکو در تمامی دقایق این دیدار ترس عجیبی را به یدک می کشید، سیاست و برنامه اول او گل نخوردن بود و به همین دلیل بازیکنان پرسپولیس بسیار محتاط ظاهر می شدند، آنها دستور مستقیم حمله را نداشتند؛ به وضوح پرسپولیس در مواقع حمله نهایتا با 4 نفر در محوطه پرتعداد کاشیما ظاهر می شد که این مسئله به خودی خود تمامی خاطرات احتمالی را از بین می برد و باعث می شد تا سرخ ها زهر دار نباشند.

نکته بسیار بدی که در دیدار برابر کاشیما مخاطب را آزار داد، لو دادن توپ ها در بدترین قسمت های زمین بود! به دفعات دیده می شد که هافبک دفاعی های پرسپولیس با دریافت توپ اقدام به حمل آن می کردند که خیلی سریع با پرس حریف توپ لو می رفت و مهاجمان پر تعداد کاشیما با مدافعین پرسپولیس تنها می شدند، این اتفاق آزار دهنده در بسیاری از دقایق کار باعث می شد تا زمان بازی به هدر برود و پرسپولیسی ها در زمان آغاز اوج گیری ، به دنبال حریف بدوند و برنامه هایشان به طور کلی از دست برود!