به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، غروب دلگیر پاییزی. 12 آبان 97. کسی نای راه رفتن نداشت. جنگیدن با دست خالی، آخرش شد نایب قهرمانی آسیا. با تساوی بدون گل مقابل کاشیما، یک هفته بعد از باخت 2 بر صفر در ژاپن. رؤیا تعبیر نشد. «برانکو را تشویق کنیم و برویم به امید آینده». آینده‌ای که باز هم برای پرسپولیس فینال آسیا را خواهد خواست؟ شاید.

فقط جای یک جام خالی است
دو سال و یک ماه و 17 روز از آن تاریخ گذشته و باز هم پرسپولیس در فینال آسیاست. فینال لیگ قهرمانان. با یحیی گل‌محمدی. با تیمی یکدست که در چهار سال گذشته هر جامی بود، برده، غیر از لیگ قهرمانان آسیا. در این مدت پرسپولیس با هر تیمی که در غرب آسیا فکرش را کنید بازی کرده است. از برد پرگل گرفته تا شکست سنگین. حاصلش در این چهار سال دو بار حضور در فینال، یک بار راهیابی به نیمه نهایی و یک حذف در مرحله گروهی بوده است. با این اوصاف پرسپولیس نباید از کم‌تجربگی در آسیا بنالد که گفتیم از هر نوعش داشته است. روز بد و روز خوب. حتی بازی در فینال.

دست گل‌محمدی هم خالی است اما نه مثل برانکو
طالع پرسپولیس در آسیا انگار با سختی بریده شده است. آن از لشگر نصف و نیمه برانکو که تا فینال دیگر 18 بازیکن هم نداشت و محمد انصاری‌اش در بازی برگشت با کاشیما رباط داد (اصطلاحی در بین فوتبالی‌ها که نشان‌دهنده مصدومیت شدید از ناحیه زانوست)، تا این تیم یحیی که تا رسیدن به فینال آسیا چند بازیکن شاخص خود را از دست داد. علی علیپور و مهدی ترابی که قبل از شروع فصل ساز رفتن کوک کردند، عیسی آل‌کثیر هم از بازی یک چهارم نهایی مقابل پاختاکور محروم و خانه‌نشین است و شجاع خلیل‌زاده نیز لوگوی باشگاهی دیگر را بوسید و رفت. به اینها اضافه کنید وحید امیری و احسان پهلوان را که در بازی نیمه نهایی کارت زرد گرفتند و محروم شدند. یحیی هم مثل برانکو دستش خالی است، البته نه آنقدر خالی خالی. روزهای غریبی بود آبان ماه 97 برای هواداران پرسپولیس.

حُسن رویارویی با تیم‌های شرق آسیا
رویارویی با تیم‌های شرق آسیا همیشه سخت است، اما از یک حیث تقابل با آنها آسان‌تر از همسایه‌های غربی است. آنها دنبال حاشیه نیستند و فوتبال بازی می‌کنند. این یعنی که می‌توان بعدازظهر امروز امید به تعیین نتیجه در تقابلی جوانمردانه داشت. مسابقه‌ای نه قبلش بحثی از تلاش برای محرومیت بازیکنان دو تیم بوده و نه تیم‌ها نقشه‌های غیرتاکتیکی می‌کشند. شاید مهمترین نگرانی دو تیم برای بازی امروز داور قطری باشد که مانند خیلی از داوران آسیایی پتانسیل چهره شدن در فینال را دارد!

وقتی وزن حریفان آسیایی از تیم‌های ما بالاتر می‌رود
پرسپولیس هم مانند دیگر تیم‌های ایرانی در رویارویی با تیم‌های غرب و شرق آسیا یک مشکل بزرگ دارد. شاید وزن تیم‌های ما از نظر بازیکنان بومی با این تیم‌ها برابر یا حتی سنگین‌تر باشد، اما در زمینه بازیکنان خارجی همیشه تیم‌های مطرح آسیایی از تیم‌های ایرانی جلوتر هستند. در همین تیم اولسان، جیسون دیویدسون (استرالیا)، دیو بولتویس (هلند)، جونیور نگرائو (برزیل)، بیورن مارش یانسن (نروژ) حضور دارند، که در صعود این تیم به فینال نقشی تعیین‌کننده داشته‌اند، به ویژه نگرائو که مهاجمی خطرناک و چهارچوب‌شناس است و امروز قطعاً سیدجلال (حسینی) و محمدحسین کنعانی‌زادگان را آزار خواهد داد. این بازی البته تقابل بهترین تیم دفاعی مسابقات پرسپولیس با هفت گل خورده و بهترین تیم تهاجمی مسابقات اولسان با 21 گل زده است.

قدرت‌هایی که پرسپولیس و اولسان به خانه فرستادند تا فینالیست شوند
اف سی توکیو ژاپن، شانگهای شنهوا چین، پرث گلوری استرالیا، ملبورن ویکتوری استرالیا، بیجینگ گوان چین و ویسل کوبه ژاپن. این سیاهه تیم‌هایی است که اولسان برای رسیدن برای فینال از آنها بالاتر ایستاده و پیروز شده است. پرسپولیس هم برای راهیابی دوباره به فینال آسیا الشارجه امارات، الدحیل قطر، التعاون عربستان، السد قطر، پاختاکور ازبکستان و النصر عربستان را پس زده است. چه تیم‌هایی. چه حریفانی. هر کدام می‌توانستند از ساعت 15:30 امروز برگزارکننده فینال در ورزشگاه الجنوب دوحه قطر باشند.

چیز زیادی به فینال نمانده است. آیا رؤیای پرسپولیس تعبیر می‌شود؟ جای عیسی (آل‌کثیر) را چه کسی پر می‌کند؟ فوتبال ایران دوباره بر بام آسیا می‌ایستد؟ تیم ملی؟! این تیم پیروزیه! خواب عصرگاهی پاییزی و ... . اینها همه واگویه‌های فوتبالی‌هاست تا قبل از سوت پایان بازی امروز. مسابقه‌ای که فرجامش در فاصله یک شب تا طولانی‌ترین شب سال مشخص خواهد شد و شاید این 90 دقیقه طولانی‌ترین روز سال باشد برای پرسپولیسی‌ها.